[brainfuck/pl] translated from en

1 files changed, 93 insertions, 0 deletions

diff --git a/pl-pl/brainfuck-pl.html.markdown b/pl-pl/brainfuck-pl.html.markdown
new file mode 100644
index 00000000..69d814c4
--- /dev/null
+++ b/pl-pl/brainfuck-pl.html.markdown
@@ -0,0 +1,93 @@
+---
+language: brainfuck
+contributors:
+    - ["Prajit Ramachandran", "http://prajitr.github.io/"]
+    - ["Mathias Bynens", "http://mathiasbynens.be/"]
+translators:
+    - ["Jakub Młokosiewicz", "https://github.com/hckr"]
+lang: pl-pl
+---
+
+Brainfuck (pisane małymi literami, za wyjątkiem początku zdania) jest bardzo 
+minimalistycznym, kompletnym w sensie Turinga, językiem programowania.
+Zawiera zaledwie 8 poleceń.
+
+Możesz przetesotwać brainfucka w swojej przeglądarce, korzystając z narzędzia 
+[brainfuck-visualizer](http://fatiherikli.github.io/brainfuck-visualizer/).
+
+```
+Wszystkie znaki oprócz "><+-.,[]" (wyłączając znaki zapytania) są ignorowane.
+
+Pamięć w brainfucku jest reprezentowana przez tablicę 30.000 komórek
+zainicjalizowanych zerami, ze wskaźnikiem pokazującym na aktualną komórkę.
+
+Oto osiem poleceń brainfucka:
++ : inkrementuje (zwiększa o jeden) wartość aktualnie wskazywanej komórki
+- : dekrementuje (zmniejsza o jeden) wartość aktualnie wskazywanej komórki
+> : przesuwa wskaźnik na następną komórkę (w prawo)
+< : przesuwa wskaźnik na poprzednią komórkę (w lewo)
+. : wyświetla wartość bieżącej komórki (w formie znaku ASCII, np. 65 = 'A')
+, : wczytuje (jeden) znak z wejścia do bieżącej komórki
+    (konkretnie jego numer z tabeli ASCII)
+[ : jeśli wartość w bieżącej komórce jest rózna zero, przechodzi do
+    odpowiadającego ]; w przeciwnym wypdaku przechodzi do następnej instrukcji
+] : Jeśli wartość w bieżącej komórce jest rózna od zera, przechodzi do
+    następnej instrukcji; w przeciwnym wypdaku przechodzi do odpowiadającego [
+
+[ i ] oznaczają pętlę while. Oczywiście każda pętla rozpoczęta [
+musi być zakończona ].
+
+Zobaczmy kilka prostych programów w brainfucku.
+
+
+++++++ [ > ++++++++++ < - ] > +++++ .
+
+Ten program wypisuje literę 'A'. Najpierw zwiększa wartość komórki #1 do 6.
+Komórka #1 będzie wykorzystana w pętli. Następnie program wchodzi w pętlę ([)
+i przechodzi do komórki #2. Pętla wykonuje się sześć razy (komórka #1 jest
+dekrementowana sześć razy, nim osiągnie wartość zero, kiedy to program
+przechodzi do odpowiadającego ] i wykonuje kolejne instrukcje).
+
+W tym momencie wskaźnik pokazuje na komórkę #1, mającą wartość 0, podczas gdy
+komórka #2 ma wartość 60. Przesuwamy wskaźnik na komórkę #2, inkrementujemy ją
+pięć razy, uzyskując wartość 65. Następnie wyświetlamy wartość komórki #2.
+65 to 'A' w tabeli ASCII, więc właśnie ten znak jest wypisany na konsolę.
+
+
+, [ > + < - ] > .
+
+Ten program wczytuje znak z wejścia i umieszcza jego kod ASCII w komórce #1.
+Następnie zaczyna się pętla, w której znajdują się następujące instrukcje: 
+przesunięcie wskaźnika na komórkę #2, inkrementacja wartości komóri #2,
+powrót do komórki #1 i dekrementacja wartości komórki #1. Instrukcje pętli
+wykonują się aż wartość komórki #1 osiągnie zero, a komórka #2 osiągnie
+poprednią wartość komórki #1. Ponieważ na końcu pętli wskaźnik pokazuje na
+komórkę #1, po pętli następuje instrukcja przejścia do komórki #2 i wysłanie
+jej wartości (w formie znaku ASCII) na wyjście.
+
+Zauważ, że odstępy służą wyłącznie poprawie czytelności.
+Równie dobrze można powyższy program zapisać tak:
+
+,[>+<-]>.
+
+
+Spróbuj odgadnąć, co robi poniższy program:
+
+,>,< [ > [ >+ >+ << -] >> [- << + >>] <<< -] >>
+
+Ten program pobiera z wejścia dwie liczby i je mnoży.
+
+Po wczytaniu dwóch wejść (do komórek #1 i #2) następuje pętla zewnętrzna,
+warunkowana wartością komórki #1. Następnie program przechodzi do komórki #2
+i rozpoczyna pętlę wewnętrzną z warunkiem zakończenia w komórce #2,
+inkrementującą komórkę #3. Tu jednak pojawia się problem: w chwili zakończenia
+wewnętrznej pętli komórka #2 ma wartość zero. W takim razie wewętrzna pętla
+nie wywoła się następny raz. Aby rozwiązać ten problem, inkrementujemy także
+wartość komórki #4, a następnie kopiujemy jej wartość do komórki #2.
+Ostatecznie wynik działania znajduje się w komórce #3.
+```
+
+I to właśnie jest brainfuck. Nie taki trudny, co? W ramach rozrywki możesz
+napisać własne programy w brainfucku. Możesz też napisać interpreter brainfucka
+w innym języku. Implementacja interpretera to dość proste zadanie. Jeśli
+jesteś masochistą, spróbuj napisać interpreter brainfucka w... brainfucku.